Zonder Uke geen Tori of andersom. Beiden hebben een belangrijke rol in het aan elkaar leren van vaardigheden en het bloodleggen van interne hindernissen die de flow en het houden of terugkrijgen van het centrum in de weg staan.
De betekenis van Tori is kiezen. In de zin van het kiezen van een techniek. Uke betekend ontvangen. Het ontvangen van de techniek. Dit alles vind plaats in een evenwicht van gevecht en leren van elkaar. Eigenlijk niet een evenwicht maar meer een organisch samenzijn van die twee. Afhankelijk van de behoefte, leerdoelstellingen en vaardigheid van beiden Aikidoka’s.
Een voorbeeld kan zijn het gevecht zo goed mogelijk te benaderen alsof het werkelijkheid is. Een ander kan zijn het beoefenen van de flow in een beweging of het zoeken naar de juiste atemi en timming daarvan. Enz.
Beiden rollen leren je afzonderlijke vaardigheden maar de gemene deler tussen die twee is het werken met het centrum in de dynamiek van de actie. Beiden rollen moeten elkaar uitdagen als mens beter te functioneren door te zoeken naar oplossingen van obstakels tijdens de actie. Denken is daarin niet aan de orde. Het proces vind in het hele menselijke systeem plaats. Door in het fysieke een hobbel tegen te komen vind er polijsting van interne systemen plaats die dan weer een uiting vinden in het fysieke.
Dat krijg je natuurlijk niet voor niets. Dat vraagt inzet, volharding en de wil om te verbeteren. Ook is de wil en vaardigheid om met jezelf geconfronteerd te worden een must. Zonder dat laatste houdt het op. Dat heeft natuurlijk alles met het ego te maken.
Bovenstaande gaat over het individu maar het is onmogelijk zonder het andere individu. Dus hoe meer energie en tijd je in jezelf steekt des te meer doe je dat dan ook bij degenen met wie je traint. Dat maakt in ieder geval Aikido het tegenovergestelde van een individuele sport.
Tot in de recente geschiedenis was het niet mogelijk zo maar een dojo in te stappen en te gaan meedoen. Dat kon alleen met aanbevelingsbrieven. Dit om te voorkomen dat er te hooi en te gras mensen kwamen aanlopen en weer vertrokken zonder een bijdrage te leveren aan het gezamenlijke leerproces van de groep. Nog langer geleden kon er alleen ingang in een groep worden gekregen door familie- of hierarchische banden. Dit om de geleerde technieken geheim te houden. Er zijn verhalen opgetekend van mensen die door volharding toch tot bepaalde groepen(Ryu’s) toegelaten werden. Denk aan tijden lang alleen de dojo schoon houden en verder niets etc.
Bovenstaande was alleen mogelijk in de oude Japanse cultuur. Tegenwoordig is dat natuurlijk anders. Natuurlijk zou het een luxe zijn om je totaal te kunnen focussen op iets. Iedereen heeft zijn eigen leven en heeft prioriteiten te stellen daarin. Vergeet alleen het bovenstaande niet. We moeten het met zijn allen zorgen dat we kunnen trainen en daar ook plezier aan kunnen beleven.